بررسی روند دفاع فرهنگی در مقابل تهاجم فرهنگی دشمنان انقلاب اسلامی نشان میدهد که در دو دهه اول انقلاب، مردم به عنوان صاحبان اصلی انقلاب، بیش از آنکه نقشی فعال در دفاع فرهنگی داشته باشند، از نقشی منفعلانه برخوردار بوده اند و دفاع فرهنگی–به خلاف دفاع نظامی که با «استراتژی دفاع مردمی» محقق گردید . به دلایل متعددی، عموما ً از طریق فعالیتهای فرهنگی نهادهای حاکمیتی دنبال میشد و بودجه های فرهنگی کشور به این نهادها اختصاص مییافت. توقع دلسوزان انقلاب اسلامی، برای دفاع فرهنگی توسط نهادهای دولتی ِ برآمده از مدرنیته، هیچ گاه برآورده نشد و تلاشهای خالصانه نهادهای انقلابی نیز در مقابل حجم عظیم تهاجم فرهنگی از خارج و داخل، آن چنان که باید موثر واقع نگردید. آسیب های فرهنگی در سطح کشور و در میان عموم مردم، گسترش پیدا کردند و سبک زندگی بخشی از جامعه، به سبک زندگی غربی نزدیک شد. در نتیجه با وجود آنکه دست تربیت الهی و قدرت عظیم فرهنگی انقلاب، رویش های نو به نو و چشمگیری تربیت کرده بود، در عین حال از این رو بود که دلسوزان انقلاب اسلامی به آسیب شناسی فرهنگی پرداختند. این آسیب شناسی، اصلاح، بازراهبردنگاری و بازطراحی، بیش از آنکه در نهادهای رسمی و حاکمیتی، به نتیجه و ثمر عملی برسد، در ساحت مردمی و توسط جناح فرهنگی و مردمی ِ مومن و انقلابی محقق گردید. در این دوره بسیاری از دوستان انقلاب در عرصه فرهنگی و در توافقی نانوشته و کمتر بیان شده، به این نتیجه رسیدند که رویکرد دولتی و حتی حاکمیتی در عرصه فرهنگ و دفاع فرهنگی، با توجه به شرایط زمانه، پاسخگوی نیازها نیست و باید چارهای دیگر اندیشید……
هنوز هیچ دیدگاهی ثبت نشده